Γενναιόδωρη, με λόγια που έσταζαν
μέλι και με ψυχή μαλαματένια, η αείμνηστη Ντέπη Μαντά θα βρίσκεται πάντα ανάμεσα
μας! Το χαμόγελο της, η αύρα της και η γλυκιά φωνή της, δεν θα ξεχαστούν ποτέ!
Ήταν ο άνθρωπος που χάρηκε όταν της
ανακοίνωσα την συμμετοχή μου στην συγγραφή του βιβλίου ¨Το μυθιστόρημα των 12¨.
«Να
το επιχειρήσεις και εγώ θα σε στηρίξω», μου είχε πει. Λόγια βγαλμένα από
την καρδιά της.
Το είπε και το έκανε, μου χάρισε
το μεγαλύτερο δώρο, ήταν εκεί, στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου στην Πάτρα.
Είχε φέρει δεκάδες βιβλία μαζί της κι’ εγώ τότε γεμάτη άγχος, θεώρησα ότι δεν
θα πάει καλά… Η εμπειρία της, η γνώση της και η επαφή της με τον κόσμο του βιβλίου
την έχριζαν ως την πιο αξιόπιστη κριτικό. Με πλησίασε με κοίταξε κατάματα και
μου είπε:«Μην φοβάσαι, ο κόσμος θα το αγαπήσει». Λόγια βάλσαμο για να
ανακουφίσουν το βάρος που έφερα από την ένταση της ημέρας.
Από το 2010 και μετά η σχέση μας έγινε
ουσιαστική. Δεν κάναμε καθημερινά παρέα, δεν βρισκόμασταν συχνά. Οι στιγμές που
μας ένωναν ήταν σημαντικές. Παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεις, ημερίδες και εκείνη
ήταν πάντα εκεί. Πότε στο βιβλιοπωλείο του
«Discover», στην οδό Πατρέως και πότε στο ξενοδοχείο Βυζαντινό,
στον πεζόδρομο της Ρ. Φεραίου, πάντα πρόσχαρη και δεκτική σε οποιαδήποτε ιδέα.
Με τον αέρα της γυναίκας που μεγάλωσε
στο εξωτερικό, με την παιδεία του ανθρώπου που έχει τριφτεί μέσα σε χιλιάδες
βιβλία, με την ευγένεια και την μητρική συμπεριφορά, η Ντέπη Μαντά στήριζε οτιδήποτε
πρωτοπόρο, εμψύχωνε τους νέους και κέρδιζε φίλους με τις πράξεις της!
Οργάνωνε τα πάντα, δίνοντας έμφαση
και στην τελευταία λεπτομέρεια. Οργάνωσε και άφησε οδηγίες για την ημέρα του
αποχαιρετισμού. Δεν ήθελε να ταλαιπωρήσει κανέναν, έτσι ήταν η Ντέπη.
Κρατούσε ημερολόγιο που έγραφε τις καθημερινές
μάχες που έδινε με τον Καρκίνο. Εκεί εξέφραζε την πραγματικότητα χωρίς
ωραιοποιημένες λέξεις. Εκεί αποτύπωνε την ψυχή της. Ένα ημερολόγιο γεμάτο
συναισθήματα.
Αν αυτή η πόλη αξιοποιούσε τους χαρισματικούς
ανθρώπους της, αν μπορούσε να κοιτάξει τα διαμάντια που έχει… Η Ντέπη Μαντά,
ήταν ένας ανεκμετάλλευτος θησαυρός.
Σου ζητώ συγγνώμη που άφησα τον χρόνο να με παρασύρει και δεν ήρθα να σε δω.
Το άρωμα σου, θα μείνει ανεξίτηλο
στα μέρη που σημάδεψες και χάρισες πολιτισμό!
Καλό ταξίδι!